Լինում է, չի լինում մի քաղաք է լինում, անունը՝ Տխրուկ։ Այդ քաղաքում տխուր մարդիկ էին ապրում Բայց մի օր նրանց քաղաքում ծիծաղից անձրև է թափվում։ Բոլոր տխուր մարդիկ դուրս են գալիս իրենց տներից և սկսում են պարել, երգել,  ծիծաղել, թռչկոտել, ողջագուրվել և ժպտալ միմյանց։ Այդ օրվանից հետո քաղաքի անունը դնում են Ծիծաղուկ։

(․․․) Բա

Օրերն անցնում էին, բայց սև գունդը շարունակում էր պտտվել նրա գլխում։ Մարդիկ չէին կարողանում կարդալ նրա մտքերը։ Սկզբից Ջակոմոյին դա դուր էր գալիս, բայց նա զգաց, որ մարդիկ ուրիշ ձև են իրեն վերաբերվում։ Մի օր փողոցում քայլելիս Ջակոմոն ընկավ, և սև գունդը դուրս գլորվեց նրա բերանից։ Ջակոմոն մեծ թեթևություն զգաց և որոշեց միշտ թափանցիկ մնալ։ Մարդիկ էլ ուրախացան, որ վերադարձավ նախկին Ջակոմոն։